Җил чәчләрне җилфердәтә, күзләрдә – кайнар яшь тамчылары. Еракта – энҗе бөртекләредәй елга җемелди. Су шаулап ага, үтә күренмәле дулкыннар кояш нурында уйный. Мин аңа карап туя алмыйм…
Ләкин кинәт ишеккә нык итеп шакыйлар: тук-тук-тук! Бу тавыш миңа уянырга әмер биргәндәй яңгырый. Елга, чәчләр, күз яшьләре, хыялдай матур хатын-кыз образы акрынлап юкка чыга.
Тук-тук, тагын кабатлана. Төш өзелде. Ахырын хәтердә калдыра алмадым. Ул миңа нидер әйтте, бик ягымлы сүзләр… Әмма сүзләр томан кебек таралды.
– Кайсыгыз анда? – дип сорыйм, ашыга-ашыга, халатны иңемә салып.
– Әнәс, бу мин – Гөлнур, кунакханәдәге күршегез. Бер минутка чыгасызмы?
Тавыш таныш. Матур, йомшак, хәтта төштә ишетелгән тавышка охшаган…
Әнәс ишекне ачты. Каршысында – Гөлнур. Аның чәчләренә иртәнге кояш нуры төшеп уйный, күзләрендә – тынгысызлык һәм ниндидер сагыш.
– Гафу итегез, – диде ул, бераз каушап. – Мин сезне иртә белән борчыйм дип уйламадым… Әмма миңа ярдәм кирәк.
– Нәрсә булды?
– Минем телефон эшләми, ә миңа хәзер үк әниемә шалтыратырга кирәк. Ул авырып киткән, күршеләр язды…
Әнәс аны кертте. Телефонын бирде, үзе читкә борылып басты. Әмма йөрәге нигәдер ешрак тибә башлады – нәкъ төштәге кебек.
Гөлнур, сөйләшеп бетергәч, өстәл янына килеп утырды. Күзләрендә яшь ялтырады.
– Рәхмәт сезгә. Мин соңгы вакытта бик борчылып йөри идем. Әнием ялгыз, миңа төш керде бүген... Нәкъ менә шул төштә – елга, җил, күз яшьләре иде...
Әнәс өнсез калды.
– Елга… җил… күз яшьләре?..
Ул йөрәгендә нидер сулкылдап куйганын тойды. Нәкъ шул ук төш бит! Нәкъ шул ук хис!
– Гөлнур, – диде ул, пышылдап.
– Мин дә бүген шул төшне күрдем… Син анда бар идең. Елга буенда.Гөлнур аптырап карады, аннары елмайды, әмма сәерсенеп куйды.
– Мөгаен, очраклы гынадыр...
– Юк, – диде Әнәс, карашын аның күзләреннән аермыйча. – Бу очраклы түгел. Ул төш безне кисәтте кебек.
Икенче көнне алар икесе дә елга буена төшеп киттеләр – кунакханә артындагы кечкенә инеш янына. Җил кабат шул ук – йомшак, таныш, хәтта төштәге ис белән бердәй.
Гөлнур туктап калды.
– Карагыз әле… – диде ул. – Бу урын! Мин аны төштә күрдем.
Әнәс башын какты.
– Мин дә...
Бер мизгелгә күзләре очрашты – һәм шул мизгелдә бөтен дөнья тынды. Тик җил генә чәчләрен кузгатты, су шаулады, һәм йөрәкләрдә ниндидер аңлатып булмаслык җылылык уянды.
Бу – очраклы түгел. Бу – язмыш.
Шул көннән соң алар ешрак күрешә башладылар. Гөлнурның әнисе терелде, Әнәс үзенә күптән онытылган тынычлык тапты.
Һәм кем белә – бәлки, ул төш аларга мәхәббәт кенә түгел, язмышның иң кирәкле бүләген алып килгәндер…
Читайте нас:
Дзен - https://dzen.ru/tatar-inform.ru
ВК - https://vk.com/tatarinform
Телеграм - https://t.me/iatatarinform
Свежие комментарии