Юлия автобустан төшүгә, йомшак җил битенә кагылды. Май аеның һавасы урман исе, дымлы җир һәм елга сулышы белән тулган. Ял базасы өйләре рәт-рәт тезелеп тора, һәрберсе нәкъ бертөрле итеп ясап куелган диярсең. Юлиягә бу җир шундук ошап куйды — бәлки, күңеленә яра төшкәннән соң беренче тапкыр ул үзен тынычрак тойгандыр.
— Менә кайда ял итәсе килә, — дип пышылдады Мәликә, кулындагы сумканы рәтләп.
Юлия җавап бирмәде, тик үз-үзенә: «Әгәр монда Вадим белән килгән булсак иде…» — дип уйлап куйды. Бу уйлар әле дә аның күңеленнән китми. 7 ай үтсә дә, йөрәгендә бер генә яра да ябылмаган кебек.
Завод эшчеләрен сезон алдыннан ял базасын рәтләргә җибәрделәр. Юлия белән Мәликәгә күрше өйләр туры килде. Юлия беренче өйгә кергәндә, тәрәзәдән кояш нурлары идәнгә сибелеп, бөтен бүлмәне яктыга күмде. Ул, үзеннән-үзе, кулы белән өстәл өстен сыпырып куйды.
Һәм шул минутта тагын элеккеге дачасы, Вадимның елмаюы, аларның бергә корган планнары искә төште. Йөрәге янды, ләкин ул бу авыр уйларны читкә этәргә тырышты.
Көн буе эшләделәр. Мәликә гел көлде, нидер сөйләнде — һәм шул сөйләшүләр Юлиянең йөрәгендәге авырлыкны азмы-күпме җиңеләйтте.
Кич җиткәч, Юлия, бераз ял итәргә дип, елга буена чыкты. Анда ир-атлар су янында нидер көйләп маташа.
Шулвакыт берсе борылып карады — Самат – тыныч карашлы егет.
– Авыр булдымы? – дип сорады ул, якын килеп.
– Бераз, – диде Юлия акрын гына.
Самат елмаеп куйды.
– Кайчак табигать үзе дәва ул. Тыныч җиргә чыгып бассаң, уйлар да тәртипкә килә.
Юлия елга ягына карады. Агым шауламый, кызуланмый — үз юлын белеп, сабыр гына ага.
– Юлия, – диде Самат йомшак тавыш белән, – син көчле кебек… тик күзләрең бик моңсу.
Юлия, бу сүзләр күңеленә кадалып китсә дә, аны тәнкыйть итеп түгел, аңлап әйтелгәнен тойды.
– Булгалый… – дип кенә җавап бирә алды ул.
Самат аңа карап торды, артык сораулар бирмәде, күңеленә керергә ашыкмады — ләкин аның янәшәсендә торуы үзе үк җылы бирде.
Икенче көн күңелле дәвам итте. Ишек алдыннан көр тавышлар ишетелде.
— Әнә кызлар килгән! Әйдәгез, әйдәгез, бүген эш күп булачак!
Бу Самат — алар белән эшкә килгән слесарь егет. Юлия Саматны заводта еш күрә: ул бик тыныч, җитди. Хатын аңа баш кагып сәлам бирде.
— Исәнме, Юлия, — диде Самат, йомшак тавыш белән. — Синең участокка бүген мин дә кушылам бугай.
Юлия бер мизгелгә хәтта уңайсызланып китте. Гел ялгыз йөрергә күнеккән хатын ир-атның артык якынаюын өнәп бетерми. Ләкин Саматның карашы артык үтенечле дә, артык кызыксынучан да түгел — тыныч, җайлы, хәтта җылы.
Җитәкче эшне бүлеп биргәч, кызлар йортларны җыештырырга кереште. Юлия тәрәзәләрне ачып, бүлмәләрне җилләтте, идәннәрне юды, чүпләрне чыгарды. Эш күп булса да, рәт-чисталык ясап йөрү күңеленә дәва кебек булды. Кайчак ул тәрәзәгә карап туктап кала — агачлар арасыннан җил йөгерә, базаны җылы кояш нурлары баса, ә күңелендә әле һаман Вадимның тавышы яңгырый: «Без монда җәй көне шашлык ясарбыз, Юль… Яратам мин сине».
Икенче корпуска күчкәч, Юлия ишек төбендә Саматны күрде. Ул берничә тактаны күтәреп тора иде.
— Юлия, синең яктагы веранда тикшерелгәнме? — диде ул.
— Юк әле, — диде Юлия, маңгаена төшкән чәчен рәтләп. — Хәзер чыгам.
— Әйдә, бергә карыйк, — диде Самат, һәм алар икәү верандага таба киттеләр.
Җил чыкты. Юлияның курткасы җилфердәп куйды, Самат исә, сиздермичә генә, аңа якынаеп:
— Суык тимәсен, — дип пышылдады.
Юлия аның ягына борылып карады. Егетнең күзләре тыныч, кемнедер сакларга теләгән кеше күзләре иде.
«Нигә шулай игътибарлы икән? Мин бит аңа беркем түгел…» — дип уйлап куйды ул, әмма күңелендә әллә нинди җылы дулкын кузгалды.
Веранда такталарының берничәсе чынлап та череп беткән булып чыкты. Юлия кулына тартма тотканда, бер аягы такта астына кереп китте һәм авырттыра язды. Шул мизгелдә Самат аны беләгеннән тотып алды.
— Егыласың бит, — диде ул, тавышында борчылу сизелеп.
Юлияның сулышы туктап калгандай булды.
— Рәхмәт… — дип кенә әйтә алды ул.
Бераз тынлык урнашты. Кояш, болыт арасыннан чыгып, аларның өстенә йомшак яктылык салды. Мәликә ерактан кычкырды:
— Юлия! Тизрәк кил әле, тегеләр ярдәм сорый!
Юлия селкенеп куйды, кулын әкрен генә Самат тоткан җирдән алырга тырышты, әмма егет үзе үк кулын җибәрде, елмаеп:
— Бар, мин монда тәмамлап чыгам, — диде.
Юлия китеп барды, әмма йөрәге нигәдер ешрак тибә башлады. Нигә? Самат янында тыныч, ул югалып та калмады, курыкмады да. Күптән шулай җылы аралашу булганы юк иде бит… Ә бу җылылыкны йөрәге сизми калмады.
Ләкин ул үз-үзенә сүз бирде: артык өметләнергә ярамый. Көтү — иң авыр нәрсә. Юлда барганда ул елмаеп куйды, әмма елмаюында сагыш күбрәк иде.
— Юлия, син үзеңне сакла, — дип пышылдады ул эчтән генә. — Йөрәгеңне тагын берәү яраламасын.
Читайте нас:
Дзен - https://dzen.ru/tatar-inform.ru
ВК - https://vk.com/tatarinform
Телеграм - https://t.me/iatatarinform
Свежие комментарии