Сагышлы хат
Ул миңа хыянәт итте. Мин очраклы гына белеп алдым – телефонында бетерергә өлгермәгән хәбәрне укыдым. Бер мизгелдә бөтен дөньям җимерелде. Еллар буе төзелгән тормыш пыяладай ватылды.
Китәсем килде. Кычкырасым, ишекләрне шапылдатып ябасым, мәңгегә югаласым килде. Әмма нидер тотып калды. Бәлки, мәхәббәт?
Әллә бергә яшәү гадәте?Мин дәшмәдем. Ул гафу үтенде, акланды, бу – ялгышлык кына иде, диде. Мин ышанмадым. Күз алдымда гел шул күренеш – ул һәм башка берәү.
Аннан соң куркыныч хәл булды – инсульт. Бер көндә барысы да үзгәрде. Ул хәрәкәтсез калды. Атлый алмый, сөйләшүе дә авыр. Мин аның янында калдым.
Гафу иткәнгә түгел. Юк. Ә башкача булдыра алмадым. Ул ярдәмчесез иде, ялгыз калдыра алмадым. Кайгырып булса да.
Мин аны карыйм. Ашатам, юындырам, утырырга ярдәм итәм, йокларга салам. Ул миңа рәхмәт, оят һәм сагыш тулы күзләре белән карый.
Кайвакыт мин үземне аңа нәфрәт белән тулганымны сизәм. Ул хыянәт иткән өчен. Хәзер авыр булган өчен. Элеккечә яши алмау өчен.
Тик аннан соң тынлык килә. Ул йоклый, ә мин янында утырып уйлыйм: бәлки, менә бу – чын мәхәббәттер? Чәчәк бүләк итмичә, үбешмичә, сүзсез, тик түземлек, сабырлык...
Мин әле дә рәнҗим. Рәнҗү күңелдә тирән ята, чәнчүе сизелә. Әмма көннән-көн ул көчсезләнә. Мин гафу итмим – мин бары тик яшәвемне дәвам итәм.
Бәлки, кайчандыр гафу итәрмен. Бәлки – юк. Тик мин монда. Янында. Һәм, бәлки, бу – сүзләрдән дә әһәмиятлерәктер.
Читайте нас:
Дзен - https://dzen.ru/tatar-inform. ru
ВК - https://vk.com/tatarinform
Телеграм - https://t.me/iatatarinform
Свежие комментарии