Сәрия өчен язның ул көне гомерлек борылыш булды. Ялгыш кына да үкенечсез хатирәләр калдырмаган кеше юктыр, ләкин кәләш булырга торганда сөйгәнеңнең хыянәте – иң авыры. Ул көннән соң күңелдә нидер өзелде. Йөрәге, әйтерсең, шыксыз кышка ябышып калды.
«Мәхәббәт дигән нәрсә юк, ул – бары тик кеше уйлап чыгарган хыял», – дип кабатлый башлады ул үзенә.
Сәрия яралы болан кебек күренде: сак, ышанмас, якын җибәрмәс, ул тулаем эшкә чумды. Фәнни проектлар, тикшеренүләр, лабораториядәге озын төннәр – тормышының бердәнбер мәгънәсе хәзер менә шулар иде.Җитәкчеләр аның тырышлыгын, хезмәттәшләре – акылының үткенлеген күрде. Ләкин Сәриягә барыбер: теләгән нәрсәсе – тынычлык һәм эш иде. Күңеле буш, әмма бу бушлык аны куркытмады.
Бер көнне эш көне тәмамланырга бер сәгать кала, кабинет ишеге ачылып китте. Анда Салих Харисович күренде – компания хуҗаларының берсе. Затлы ак күлмәк, кара костюм, салмак, әмма нык адымнар. Аның килүе үзе үк урынсыз – югары җитәкчеләр лабораториягә сирәк төшә.
– Сәрия ханым, сөйләшергә мөмкинме? – диде ул тыныч кына.
Сәрия, гадәте буенча, артык сораулар бирмәде. Чәй өстәле янына күчтеләр.
– Сезнең проект – бик көчле, – дип башлады Салих Харисович. – Әмма аны үзегез генә ерып чыгу кыен булачак. Финанс, юридик, технологик якларны алсак... Болар барысы да зур ярдәм сорый.
Сәрия моңа күптән әзер иде. Ул бер генә нәрсә сорады:
– Сезгә миннән нәрсә кирәк?
Салих Харисович озак сузмыйча җавап бирде:
– Фиктив никах.
Сәрия хәтта елмаеп җибәрде – бу көтелмәгән, хәтта сәер тәкъдим иде.
– Нәрсә өчен? – диде ул, күзләрен күтәреп.
– Безнең компаниядә хуҗаларның берсе өйләнгән булырга тиеш – үзара шундый килешүебез бар, – диде Салих Харисович. – Бу – инвесторларның да таләбе. Ә минем… – ул бераз тукталып алды, – шәхси тормыш белән шөгыльләнергә вакыт юк. Ә сезгә проект кирәк. Мин тәкъдим итәм – икебез өчен дә отышлы килешү.
Сәрия уйга калды. Фиктив никах... Мәхәббәт турында хыялланмый түгел бит ул. Әмма... ул мәхәббәттән инде күптән баш тартты. Өстәл тирәли тынлык урнашты. Салих Харисович аның җавабын көтте, әмма ашыктырмады. Бу – аның акыллы булуыннан да, Сәриянең ихтирамын тоюдан да.
– Мин уйлармын, – диде кыз, ахыр чиктә.
Берничә көн буе Сәрия йоклый алмады. Үткән ярасы әле һаман сызлый, әмма бу яра хәзер мәхәббәт белән бәйле түгел. Әгәр ул бу адымга барса, тормышы тагын да катлауланырмы? Әллә, киресенчә, яңа юл ачасымы?
Сәриягә Салих Харисовичның җитдилеге, ачык сөйләшүе, басым ясамавы ошады. Ул ир-атның максаты – гаилә түгел, хис түгел, ә ачык килешү икәнен аңлады. Шунысы мөһим: Салих Харисович аның фәнни эшенә ышана һәм аны хатын-кыз буларак түгел, белгеч буларак күрә.
Икенче атнада Сәрия җавап бирде:
– Риза. Ләкин бер шарт белән: безнең килешүне беркем дә белми.
Салих Харисович баш какты:
– Бу – үзеннән-үзе аңлашыла.
ЗАГСтагы рәсми чара 1 сәгать тә булмады. Ак кәгазь, коры имза, ике шаһит – һәм шуның белән бар да тәмам. Күңелдә туй моңы юк, чәчәкләр юк, кызыл тасмалар да юк. Әмма Сәрия өчен бу кадәресе дә кирәк түгел.
Яңа йортка күчү процессы да көтелгәннән җиңел узды. Салих Харисович аңа ирек бирде: теләсә кайда эшли, теләсә кайда йоклый, ашый, ял итә ала. Алар икесе дә бу мөнәсәбәтләрнең ясалма икәнен белә иде.
Ләкин тормыш, гадәттә, кырыс планнарны үзгәртә.
Берничә атнадан Сәрия Салих Харисовичның бөтенләй башка якларын күрә башлады. Ул төнге сәгать өчтә проект отчетларын карый, эшчеләр өчен җаваплылык ала, ярдәм сораучыларны кире какмый. Аның карашы кырыс булып тоелса да, күңеле җылы иде.
Көннәр узган саен Сәрия үзенең иң курыккан нәрсәсен сизде: ул әкренләп Салих Харисовичка ияләшә, аның тавышын көтә, өйгә кайтуын тыңлый башлады. Йөрәге, күптәнге кыштан айнып, яз исләрен сизә иде.
Бер кичне Салих Харисович соң кайтты. Арыган, әмма аксыл йөзе Сәрияне борчыды.
– Барысы да яхшымы? – дип сорады ул саклык белән.
Салих Харисович, гадәттән тыш итеп, елмайды:
– Әйе. Барысы да яхшы. Әмма бер нәрсә әйтәсем бар.
Сәриянең йөрәге, әйтерсең, бер мизгелгә туктап калды.
– Башта без бу килешүне ике якка файда өчен дип төзедек, – диде Салих Харисович. – Ләкин мин хәзер шуны аңлыйм: мин сиңа битараф түгел. Һәм бу... минем өчен куркыныч та, көтелмәгән дә.
Сәрия авыр сулыш алды. Ул күпне югалткан, күпне кичергән иде.
– Мин дә үзгәрдем, – дип пышылдады ул. – Ләкин бу… куркыта.
Салих Харисович якын ук килеп, аның кулын үз кулына алды:
– Курыкма. Мин сине ашыктырмам. Ләкин бу никах минем өчен хәзер фиктив түгел инде.
Сәрия күзләрен йомды. Күп еллардан соң беренче тапкыр йөрәге авыртмады – ә җылынды.
Язлары шулай башланды. Башкалар өчен – гадәти пар, ә үзләре өчен – бер-берсенә әкренләп ачылган ике яралы йөрәк.
Башта килешү өчен башланган бу союз, көтелмәгәнчә, чынга әверелде. Һәм Сәрия күптән югалттым дип уйлаган нәрсәне – ышанычны, тынычлыкны, мәхәббәтне – янәдән тапты.
Бу юлы ул хыянәттән түгел, ә терелтүдән башланган иде.
Читайте нас:
Дзен - https://dzen.ru/tatar-inform.ru
ВК - https://vk.com/tatarinform
Телеграм - https://t.me/iatatarinform
Свежие комментарии